Το 1983 φρεσκοχωρισμένη με ένα 6χρονο παιδί χωρίς σπίτι και καθόλου χρήματα, η μόνη λύση για να ζήσουμε εγώ κι αυτό ήταν να εργαστώ και να ψάξω για οτιδήποτε θα μπορούσα να κάνω. Με τα πολλά βρήκα μια δουλειά ως ανειδίκευτη σε εργοστάσιο ραφής αθλητικών. Οι συνθήκες ήταν πολύ κακές... για να ράψουμε αντί για καρέκλες καθόμασταν σε καφάσια επί 8 ώρες , με 40 βαθμούς καλοκαίρι χωρίς ανεμιστήρες η κλιματισμό και νερό πίναμε από τις τουαλέτες. Τότε κυβερνούσε το Πασοκ και γενικά ο κόσμος ήταν αρκετά πολιτικοποιημένος και φανατισμένος με τα κόμματα. Εγώ όπως πάντα δεν ενδιαφερόμουν να μπω σε ομάδες και κομματικές κλίκες, με ενδιέφερε να δουλέψω να ζήσω, να πηγαίνω στο νυχτερινό μετά τη δουλειά για να τελειώσω το λύκειο που σταμάτησα νωρίς λόγω του γάμου μου, και να δω τι θα κάνω στη ζωή μου όταν σταθώ στα πόδια μου!
Η ταλαιπώρια όμως είχε δημιουργήσει γκρίνιες ανάμεσα στις εργάτριες και στο μικρό διάλειμμα για φαγητό που κάναμε χωρίζονταν σε πηγαδάκια ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ και προσπαθούσαν να πείσουν τις υπόλοιπες πως το πρόβλημα θα λυνόταν αν επενέβαινε το κόμμα (;)..... όπως ήταν φυσικό τίποτα δεν γινόταν και η κατάσταση χειροτέρευε! Επειδή βαρέθηκα να τις ακούω τους πρότεινα ένα μεσημέρι πως αφού δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους λόγω κομματικών διαφορών, να αναλάβω εγώ να μεταφέρω στον ιδιοκτήτη της επιχείρησης τα δίκαια αιτήματα μας για καρέκλες, ψύκτη νερού και ανεμιστήρες οροφής. Χρειαζόμουν όμως να υπογράψουν όλες τα αιτήματα και να με εξουσιοδοτήσουν να τις εκπροσωπήσω. Δεν τους άρεσε! Σε μια ώρα περίπου κάποια από αυτές με είχε καρφώσει στη διεύθυνση ως επαναστάτρια και αντάρτισσα! Ο ιδιοκτήτης κατέβηκε από το χλιδάτο γραφείο του οργισμένος και μας διέταξε να μαζευτούμε μπροστά του! Ήταν πραγματικά αγριάνθρωπος στην όψη και τη συμπεριφορά! Άρχισε λοιπόν να μας φωνάζει και να μας απειλεί γιατί κάποια από μας έκανε ανταρσίες, ξεσηκώνει τις άλλες, κι αυτά δεν τα σηκώνει και να σηκωθεί να φύγει όποια δεν της αρέσει! Όλες οι εργάτριες μούγκα και το κεφάλι στο πάτωμα! Τότε απευθύνθηκε ονομαστικά σε εμένα “Σαμίου αν δε σου αρέσει να σηκωθείς να φύγεις κι εδώ δεν ανεχόμαστε κομματικά και συνδικαλισμούς”
Επειδή ήμουν και η μόνη που τον κοιτούσα όλη την ώρα στα μάτια , τον πλησίασα και του είπα πως δεν ανήκω σε κανένα κόμμα, πως δεν πρόκειται για ανταρσία αλλά παράκληση να κάνει τις συνθήκες πιο εύκολες ,ώστε να μπορέσουμε κι εμείς να αυξήσουμε την παραγωγή.Με κοίταξε σκεφτικός για λίγο μέσα στην απόλυτη σιωπή ....μετά με χτύπησε στη πλάτη και μας είπε να γυρίσουμε στη δουλειά μας.
Την άλλη μέρα το μεσημέρι ήρθαν οι καρέκλες, ο ψύκτης και 3 ανεμιστήρες οροφής!Όλες χάρηκαν και μου πρότειναν να πιω πρώτη κρύο νερό.... όταν έπρεπε να είναι στο πλευρό μου για τον αγώνα που έκανα έκαναν την πάπια και με είχαν καταγγείλει για να χάσω και τη δουλειά μου. Δεν ήπια κρύο νερό, σιχάθηκα να βρίσκομαι ανάμεσα σε τέτοια δουλοπρεπή πρόβατα...πήγα ευθύς στον προϊστάμενο και δήλωσα την παραίτηση μου! Μου πρότεινε να μείνω, η να με απολύσει για να πάρω και μια αποζημίωση, αλλά αρνήθηκα περήφανα και έφυγα άφραγκη μεν αλλά με το κεφάλι ψηλά και το ηθικό στα ουράνια.
Όλο αυτό το θυμάμαι πάντα με περηφάνια γιατί ποτέ δεν άλλαξα και πάντα είχα αρχές! Έτσι θα παραμείνω μέχρι το τέλος και κανείς μα κανείς ότι κι αν πει για μένα, ότι κι αν πιστεύει για μένα, δεν μπορεί ποτέ να με κάνει να χάσω την περηφάνια και το σεβασμό στον εαυτό μου! Άντζυ!
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου