Ένα χρόνο μετά το τραγικό δυστύχημα διαβάζω τα σχόλια και τον πόνο της οικογένειας και των φίλων της Βάσως που χάθηκε τόσο άδικα σε τροχαίο στη Σαρωνίδα και μόνο δάκρυα μου έρχονται μαζί με την σκέψη της ίδιας και των δικών της ανθρώπων.
Το να χάνονται νέοι άνθρωποι είναι η μόνιμη και διαρκής τραγωδία αυτής της χώρας. Έχω οδηγήσει στη Σαρωνίδα και αυτός ο καρόδρομος έχει άσφαλτο του 1950. Χωρίς στηθαίο και με στροφές σαν σαλιγκάρι δεν θέλει πολύ να γίνει το κακό. Δεν θέλω να πω αν έφταιγε άλλος οδηγός. Αυτό είναι δουλειά της δικαιοσύνης.
Δεν φτάνουν όλες οι σελίδες του κόσμου να σας γράψω για αυτόν τον άνθρωπο. Πόσα πρόσφερε, πόσα θα μπορούσε να προσφέρει και πόσο αθάνατο θα μείνει το πνεύμα της για όσους την γνωρίσαμε.
Μέσα στην οδύνη κανείς δεν σκέφτηκε αν κάποιοι αλήτες που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα έπρεπε να είχαν καθαρίσει και ασφαλτοστρώσει τον δρόμο της Βάσως και τόσων άλλων νέων ανθρώπων.
Δεν θέλω να ξύνω τις πληγές των στενών συγγενών γιατί ο πόνος είναι μοναχική υπόθεση και δεν μετριέται στο χαρτί.
Απλά να πω πως εμείς οι Δημοσιογράφοι οφείλουμε να μην περνάμε σε μονόστηλο τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου σε τροχαίο. Κάθε υπόθεση τροχαίου δυστυχήματος είναι για μένα δυνητικά υπόθεση ανθρωποκτονίας με ενδεχόμενο δόλο.
Οφείλουμε δε ως κοινωνία να φτιάξουμε αυτόν τόπο με κάθε κόστος και μεσοπρόθεσμη θυσία για να μην τρέμουμε σηκώνοντας το τηλέφωνο σε κάθε γιορτή όταν ένας δικός μας λείπει από το σπίτι..
Διεφθαρμένους πολιτικούς εκλέγεις, φθαρμένους δρόμους θα χεις για να τα βάλω σε μια πρόχειρη ζυγαριά. Προβληματική κοινωνία έφτιαξες; Μεθυσμένους οδηγούς θα βλέπεις στο απέναντι ρεύμα. Δεν έχω το κουράγιο να αναλύσω όλα αυτά που φταίνε.
Να ξέρουν μόνο οι άνθρωποι που πονούν πως ο Θεός παίρνει δίπλα του σε περίοπτη θέση του αυτούς που αξίζουν και δεν λησμονούνται ποτέ από εμάς που τους αγαπήσαμε..
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου