0 Ζω από θαύμα!

Ο Ηλίας Πανταζόπουλος σπάει τη σιωπή του και για πρώτη φορά μιλάει αποκλειστικά στην «Espresso» για τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε μαζί με τον φίλο του, τον ηθοποιό Αλέκο Συσσοβίτη από ομάδα αδίστακτων ληστών στο κέντρο της Αθήνας.

Ο γνωστός παραγωγός και manager περιγράφει καρέ-καρέ τις εφιαλτικές στιγμές που έζησε και το πώς κατάφερε μαζί με τον Συσσοβίτη να προστατέψουν τις ζωές τους αλλά και τη σωματική ακεραιότητα της κοπέλας που συνόδευαν.

- Ηλία, ξέρω ότι τα τελευταία χρόνια δεν μένεις στο κέντρο της Αθήνας.
Πράγματι. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο κέντρο, στο Παγκράτι, αλλά δεν πολυκυκλοφορώ εκεί. Οχι λόγω των μεταναστών, αλλά γιατί έχω μεταφέρει τη ζωή μου στην παραλία. Είναι λάθος και άδικο να κατηγορούμε και να αποφεύγουμε το κέντρο, γιατί ο κίνδυνος είναι πια παντού! Τα τελευταία χρόνια ζω στο Πανόραμα της Βούλας, όπου όλοι -εκτός από μένα- έχουν μεγάλη οικονομική επιφάνεια και ασφαλή σπίτια, αλλά το κακό έχει φτάσει κι εδώ! Τον Οκτώβρη λήστεψαν το σπίτι μου και την προηγούμενη βδομάδα επιχείρησαν να μπουν ξανά. Την τρίτη δεκαετία της ζωής μου την πέρασα διαμένοντας στις πιο κακόφημες περιοχές πόλεων, όπως Παρίσι, Μιλάνο, Λονδίνο και Τόκιο. Αυτά που συμβαίνουν τώρα στην Αθήνα συνέβαιναν εκεί καθημερινά πολλά χρόνια πριν. Απλώς, τώρα ήρθε η σειρά μας. Είναι σημεία των καιρών, της εξέλιξης, αλλά και της αλλαγής που όλοι ζητάνε εδώ και χρόνια. Η αλλαγή λοιπόν ήρθε, είναι εδώ και δεν είναι όμορφη!

- Ξημερώματα Κυριακής στην οδό Αθηνάς, μπορείς να μου περιγράψεις τι έγινε εκείνο το βράδυ;
Εχω χρόνια να πάω βραδινή βόλτα στο κέντρο και μια και με τον Αλέκο Συσσοβίτη το συνηθίζαμε στο παρελθόν, είπαμε να θυμηθούμε τα παλιά. Πήγαμε σε δύο - τρία μπαράκια και μετά από μερικά ποτά και μαζί με μία φίλη προχωρούσαμεε από την Ερμού προς την Αθηνάς, για να πάμε στο πάρκιν όπου είχα αφήσει το αυτοκίνητό μου. Ξαφνικά δύο άτομα όρμησαν στην κοπέλα της παρέας και προσπάθησαν να της πάρουν την τσάντα. Αμέσως εμπλακήκαμε και ξαφνικά οι δύο επιτιθέμενοι έγιναν πέντε. Ακολούθησε συμπλοκή, κατά την οποία μας επιτέθηκαν με σπασμένα μπουκάλια στοχεύοντας όχι στα χέρια ή στο κεφάλι, αλλά στον λαιμό και στο λαρύγγι.

- Ηταν αλλοδαποί;
Ναι κι όπως έμαθα από ανθρώπους μου, είναι Αλγερινοί οι οποίοι απαρτίζουν τις πιο επικίνδυνες συμμορίες και είναι χειρότεροι όλων. Ερχονται, όπως μου είπαν, στη χώρα μας μέσω Τουρκίας. Με πενήντα ευρώ και χωρίς να χρειάζονται βίζα από την Αλγερία, με one way εισιτήριο, καταλήγουν στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί εδώ. Είναι άριστοι χειριστές μαχαιριών και αδίστακτοι δολοφόνοι.

- Φοβήθηκες;
Ο φόβος έρχεται προτού αποφασίσεις να εμπλακείς. Από τη στιγμή που το αποφασίζεις και με τη βοήθεια της αδρεναλίνης, όλα εκτυλίσσονται σαν σε αργή κίνηση και το ένστικτο αλλά και η πείρα αναλαμβάνουν. Λένε όλοι ότι ήταν λάθος που αντισταθήκαμε και το καλύτερο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να δίνεις ό,τι έχεις. Δεν συμφωνώ. Δεν μιλάω για όλους και δεν θέλω να πάρω στον λαιμό μου μελλοντικά θύματα, αλλά εγώ τις μάχες μου έχω μάθει να τις δίνω από μικρός. Παρ’ όλα αυτά, οι μάχες που είναι καλύτερα να αποφεύγονται είναι οι σίγουρα χαμένες. Η συγκεκριμένη δεν μου φάνηκε τέτοια. Και μαζί μας να μην ήταν η κοπέλα και να ήταν περαστική, πάλι το ίδιο θα κάναμε κι εγώ και ο Αλέκος. Λεπτά αφού έφυγαν τρέχοντας με μηχανοκίνητη ομάδα να τους καταδιώκει, καταλήξαμε στο Αστυνομικό Τμήμα της Ομόνοιας.

- Αισθάνεσαι ότι ζεις από θαύμα;
Οχι. Αλλά από τύχη, ένστικτο και ψυχραιμία.

«ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ