Κάτι παραπάνω από ευφυής, οξυδερκής, αντισυμβατική, επαναστατική, ευρηματική, ερωτευμένη, η Μαρία - Ελένη Σακκά, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, σπούδασε στο Αρσάκειο Πανεπιστήμιο και μαθήτρια ακόμα ξεκίνησε στο χώρο της δημοσιογραφία κερδίζοντας το πρώτο βραβείο ενός διαγωνισμού για την αναζήτηση νέων δημοσιογράφων για το περιοδικό «Γυναίκα». Συνέχισε ως αρθρογράφος στις εφημερίδες «Απογευματινή», «Βραδυνή, «Ελευθεροτυπία», «Χώρα» και τελευταία στο ένθετο «Symbol» της εφημερίδας «Επενδυτής». Επίσης, εργάστηκε στα περιοδικά «Φαντάζιο», «Επίκαιρα» και σε πολλά άλλα. Εργάστηκε πολλά χρόνια τόσο στο ραδιόφωνο (Δεύτερο Πρόγραμμα, ANTENNA, ΣΚΑΪ κτλπ) όσο και στην τηλεόραση (ΕΡΤ1, MEGA, STAR, ANTENNA, SEVEN X, ΣΚΑΪ) ως παρουσιάστρια και παραγωγός εκπομπών. Παράλληλα με την ιδιότητα της σεναριογράφου είχε βραβευτεί με δύο κρατικά βραβεία σεναρίου για τις ταινίες «Ξένια» και «Κρυστάλλινες Νύχτες», ενώ επιδοτήθηκε τέσσερις φορές από το Ευρωπαϊκό Script fowd για τη συγγραφή σεναρίων. Επίσης, έγραψε τα βιβλία «Αθώος σαν αγαπημένος», «Τα κορίτσια της Σαβάνα», «Πιο πολύ, πιο πολλοί», τη συλλογή δημοσιευμάτων «Ο έρωτας και άλλες πολεμικές τέχνες» και σειρά πέντε βιβλίων μαγειρικής υπό τον γενικό τίτλο «Η κουζίνα της Μαλβίνας - Μαλβινέζικα», ενώ μετά το θάνατό της εκδόθηκε το βιβλίο «Σαββατογεννημένη» το οποίο περιελάμβανε τα τελευταία της κείμενα. Ακόμα, έγραψε την μυθιστορηματική βιογραφία της Αλίκης Βουγιουκλάκη υπό τον τίτλο «Γλυκό κορίτσι». Ακόμα, ασχολήθηκε και με το τραγούδι για ένα μικρό διάστημα κάνοντας το κέφι της.
Φίλοι της μιλώντας για την ίδια έχουν αναφέρει πως αν κάποιον τον συμπαθούσε τον αγαπούσε πολύ, ενώ αν κάποιον δεν συμπαθούσε δεν ήθελε να τον βλέπει μπροστά της. Βέβαια, ήταν και πολύ δοτικός άνθρωπος, αφού βοηθούσε νέους ανθρώπους στο χώρο της δημοσιογραφίας που πήγαιναν σπίτι της. Τηλεφωνούσε σε φίλους της εκδότες και τους έλεγε: "Σου έχω τον καλύτερο νεαρό δημοσιογράφο, θα στον στείλω αύριο το πρωί. Να τον προσλάβεις. Ακούς;"
Έκανε τρεις γάμους και απέκτησε τρία παιδιά τη Μελίτα. τη Μαριανίνα και τον Μίνωα. Οι κόρες της μάλιστα που της μοιάζουν καταπληκτικά, αρθρογραφούν, όπως η μητέρα τους. Ο δεύτερος γάμος της ήταν με τον σκηνογράφο Γιώργο Πάτσα και ο τελευταίος με τον συγγραφέα Διονύση Χαριτόπουλο.
Ακόμα και το αυτοβιογραφικό σημείωμά της ιδιαίτερο και ανήσυχο όπως η ίδια:
“Φίλες και φίλες, ευτευτέστετε. Το βιογραφικό μου θα σας το περιγράψω στην ταπερμανική, για να μαθαίνουν οι νέοι και να γελάνε οι παλιοί. Γεννήθηκα στις 3 του Φεβρουαρίου περίπου, ίσως και το χίλια εννιακόσια πενήντα τέσσερα. Δεν είχα αδέλφια που τσακώνονταν, αλλά είχα αδελφό. Σπούδαξα και έκανα δράσεις πχιότητας στη Λωζάννη, το Παρίσι, επ’ όπου και διάτριψα και το ένα ή το άλλο και το Ντισκιουετέ έλεγα με πχιοτική προφορά. Μετά προέβην αργότερα σε επιστροφές και δούλεξα σε εφημερίδες από το Διάστημα. Δηλαδή 78-83. Και πιο μετά έφκιανα άρθρους σε περιοδικούς. Κι ύστερα βγήκα στην τηλεόραση και είχα ένα σπήγκελ κι έρχουνταν κάτι συντρόφσες κι αυτές ζακτ, κι εγώ φρακτ και καμιά φορά και τ’ ανάποδα. Μετά έφυγε το ΠΑΣΟΚ, ενωμένο δυνατό κι ίσυσσε το Πασόκ δυνωμένο-ενατό και ξήχασα την κυβερνητική που ‘χα μάθει πάνου – κάτου. Κι αυτή ήταν η στάση που μου έβλαψε σοβαρά το πρόβλημα. Γιατί, αντί μάλλον ή και περίπου, να πάνε όλα κατ’ ευθήν, εγώ έφκιαχνα ΙΕΚ Τάπερμαν, αλλά το Ταπερμακιστάν άρχισε να κάνει δράσεις κατά εμού και εναντίον μου, δηλαδή πήγε να μου την κάτσει ο κοντός με γκέγκεν επιθετικό. Αλλά δεν πειράζει, χέστηκα. Διότι το γκέγκεν και το ντισκιουετέ εγώ το μιλάω στο πρωτότυπο – και με πχιοτική, όπως είπα, προσφορά – και όχι ψελλίζω δολίως και υπούλως ξέναι γλώσαι, άρα θα τα βγάνω πέρα και μετά το Ταπερμακιστάν. Ισυσσύσατε, φίλες και φίλες, και μη χανόμαστε…”
Και μπορεί η τότε μαθήτρια που πήγαινε έγκυος με την ποδιά στο σχολείο, που κυκλοφορούσε με καυτό σορτς και ζωγράφιζε μικρή την Αγία Παρασκευή, πολιούχο της Χαλκίδας, γυμνή, όπως θυμάται ο παιδικός της φίλος Θάνος Αλεξανδρής, με την αποβολή απ' το σχολείο να ακολουθεί, να έφυγε, αλλά δε θα ξεχαστεί. Δε θα ξεχαστεί και θα συνεχίσει να είναι επαναστατική όπως τη μέρα που μπήκε το τανκς στο Πολυτεχνείο και ανέβηκε στην ταράτσα της πολυκατοικίας υψώνοντας μια μαύρη σημαία, ενώ ούρλιαζε μόνη της "Ψωμί - παιδεία - ελευθερία" με την ασφάλεια να τη μαζεύει.
Και μπορεί το χαμόγελό της να "έσβησε" εκείνον τον Ιούνη, το μυαλό της όμως και όσα είπε θα "λάμπουν" για πάντα!
Αποφθέγματά της που έχουν γράψει ιστορία ενδεικτικά του μεγαλείου της:
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου