0 Όποιος δεν αντιδρά στο πρόσωπο του τέρατος, του μοιάζει!

Η είδηση είδε το φως της δημοσιότητας χθες. Εξήντα εκατομμύρια ευρώ εξασφάλισε το Υπουργείο Παιδείας από κοινοτικά κονδύλια προκειμένου να παρέχει σε 250.000 μαθητές δημοτικών σχολείων πρόγευμα, δηλαδή γάλα, τοστ και φρούτο.

Αμέσως το μυαλό μου κατέκλυσαν κάποιες παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες ρακένδυτων μαθητών που περίμεναν στην ουρά να πάρουν συσσίτιο. Εικόνες μιας άλλης Ελλάδας, ξεχασμένης. Μιας Ελλάδας μεταπολεμικής που σπαραγμένη από τη φτώχεια, την ανέχεια και την εμφύλια διαμάχη προσπαθούσε να βρει το βηματισμό της σ΄ένα κόσμο που άλλαζε διαρκώς.
Αλήθεια, εκείνη την ίδια εποχή δεν ήταν που οι Έλληνες έφευγαν στοιβαγμένοι σε καράβια;; Καράβια που τους οδηγούσαν στα πέρατα του κόσμου με την ελπίδα ενός καλύτερου αύριο.

Και το καλύτερο αύριο ήρθε και γι΄αυτούς και για τη μαμά πατρίδα που μπήκε στα σαλόνια της Ενωμένης Ευρώπης και παραμένει στα σαλόνια, μόνο που το φόρεμα της φαντάζει μουντό.
Ήρθε το καλύτερο αύριο τελικά ή ήταν απλά μια παραίσθηση της Σταχτοπούτας -Ελλάδας ότι πάει στο χορό των ευρωπαϊκών σαλονιών;;

Αυτό το ερώτημα με απασχολεί από χθες. Αυτό το ερώτημα παραμένει καρφωμένο στο μυαλό μου και απάντηση αδυνατώ να δώσω.
Ερώτημα που δε δύναμαι να αποβάλλω παρά την επικαιρότητα, πολιτική και οικονομική, που βομβαρδίζει άπαντες ανελέητα. Λίστα Λαγκάρντ, παραπομπές, αθωώσεις, τρομοκρατία, γκαζάκια, πυροβολισμοί, νέο eurogroup στις 21 του μηνός, αντιπαραθέσεις κυβέρνησης και αντιπολίτευσης ....

Η επικαιρότητα πλούσια, οι δημοσιογραφικές πένες ζουν μεγάλες στιγμές, οι επιστημονικοί συνεργάτες των πολιτικών το ίδιο. Έχουν τόσα να πουν, άλλα τόσα να γράψουν....
Η είδηση , όμως, των νέων συσσιτίων σε 250.000 μαθητές που πεινούν κάνει το ερώτημα μου για το καλύτερο αύριο να παραμένει μετέωρα αναπάντητο. Και δεν είναι μόνο αυτή η είδηση. Πριν τις γιορτές, η Αρχιεπισκοπή Αθηνών είχε ανακοινώσει ότι παρείχε ανθρωπιστική βοήθεια σε δυο εκατομμύρια διακόσιες χιλιάδες ανθρώπους. Το ένα πέμπτο του πληθυσμού, αν το δούμε από αριθμητικής πλευράς
Είναι και τα νούμερα της ανεργίας που τα βλέπεις να ανεβαίνουν. Είναι και ο αριθμός των άστεγων και των άπορων που στεγάζονται μεν κάπου, αλλά αδυνατούν να επιβιώσουν. Είναι κι αυτή η γενικότερη μελαγχολία. Ένας λαός σε ελεύθερη πτώση στο γκρεμό και κανείς δεν ασχολείται.
Μα εδώ δεν ασχολούμαστε εμείς οι ίδιοι που πέφτουμε. Πώς να ασχοληθεί ο άλλος;; Εδώ μένουμε απαθείς στην οικονομική και κοινωνική γενοκτονία που συντελείται εμπρός στα μάτια μας.

Γνωστός μου, πριν λίγες μέρες , όταν του μιλούσα για αλληλεγγύη μου αποκάλυψε πως δεν νιώθει τίποτα τέτοιο για τους άστεγους και τους άνεργους. Οι άστεγοι φταίνε που βρέθηκαν άστεγοι , ας μην έπαιρναν δάνεια και οι άνεργοι ας ήταν πιο εργατικοί για να μην διωχθούν από την εργασία τους. Αυτό ακριβώς μου είπε. Με λύπη μου διαπίστωσα ότι υπάρχουν κι άλλοι που ενστερνίζονται την ίδια άποψη.

Με ακόμη μεγαλύτερη λύπη , όμως, διαπίστωσα ότι οι υπόλοιποι που δεν έχουμε την ίδια άποψη, έχουμε μείνει βουβοί να κοιτάμε το πρόσωπο του τέρατος. Ένα τέρας που μας πλησιάζει καθημερινά, ίσως και να νιώθουμε την ανάσα του στο σβέρκο μας, αλλά δεν αντιδρούμε.

Οι αυτοκτονίες είναι πλέον στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων. Οι άστεγοι αντιμετωπίζονται ως μια ακόμη μάστιγα της εποχής. Και το χειρότερο, τα μέτρα που έχουν ψηφισθεί, τώρα θα αρχίσουν να εφαρμόζονται.Γεγονός που σημαίνει ακόμη μεγαλύτερη πτώση, κι άλλα νούμερα στο ήδη βεβαρημένο ανθρώπινο δυναμικό που στοιβάζεται ως αριθμός σε κάθε έρευνα.

Το αστείο είναι πως όλα αυτά συμβαίνουν γιατί πρέπει να σωθεί. Η Ελλάδα να σωθεί, ο Έλληνας να σωθεί;; Ειλικρινά δεν έχω καταλάβει. Σίγουρα κάποιος από τους δυο, όχι όμως κι οι δυο μαζί.
Αυτό είναι το επιχείρημα που ακούς παντού.Οι θυσίες επιβάλλονται σου λένε για να σωθείς.
Η πολιτική που ασκούμε επιβάλλεται για να σωθείς. Τα ''yes sir'' συνοδευόμενα από μια ελαφρά επίκληση των πολιτικών μας στους ξένους ομολόγους τους γίνονται για να σωθείς.
Δεν ξέρω πόσοι από τους άστεγους, άνεργους, άπορους, ταλαιπωρημένους Έλληνες πιστεύουν ακόμη αυτή τη καραμέλα της σωτηρίας. Δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να βρει γεύση επάνω στη χιλιοπιπιλισμένη επιφάνειά της.
Αυτό που ξέρω είναι ότι με γεύση ή χωρίς γεύση, συνεχίζουμε να την πιπιλάμε, όπως μας την παρέχουν. Ανερυθρίαστοι αυτοί, ανερυθρίαστοι και μεις. Υπεύθυνοι αυτοί, συμμέτοχοι στο δράμα που συντελείται και μεις.
Που και που ακούς και κάποιες μεγαλόστομες δηλώσεις:'' καταδικάζουμε τη φτώχεια'', ''ενδιαφερόμαστε για τη κοινωνία που βάλλεται''. ''πρέπει να μεριμνήσουμε για τις ασθενέστερες ομάδες''. Λες και με τα ευχολόγια και τα αναθέματα θα ξορκίσουν το τέρας.
Έρχονται τότε και κάποιες αποφάσεις περί συσσιτίων,επιτροπές για να δουν πως θα σταματήσει η κατρακύλα, μπαλώματα δηλαδή στο ήδη φθαρμένο ρούχο.
Και, όμως, εγώ και συ, τους ψηφίσαμε για να μην φθαρεί το ρούχο. Αυτή είναι η δουλειά τους κι όχι να καταδικάζουν ή να εύχονται και να ελπίζουν. Στην αγωγή του πολίτη στο γυμνάσιο θυμάμαι ότι διδάχθηκα πως η πολιτεία οφείλει να εξασφαλίσει τις στοιχειώδεις ανάγκες ως προς το ζην. Ίσως στη σημερινή εποχή η εξασφάλιση αυτή να ονομάζεται συσσίτιο.
Ίσως τελικά το τέρας που γεννήθηκε τα χρόνια της κρίσης και μας κοιτάζει κατάματα, να πρέπει να φάει τις σάρκες για να μπορέσουμε να απαντήσουμε σε κάποια μετέωρα ερωτήματα.

Πριν όμως μας κατασπαράξει, μας κοιτάει καταπρόσωπο ......και παραφράζοντας τη γνωστή ρήση, θα γράφω ότι όποιος δεν αντιδρά στο πρόσωπο του τέρατος πάει να πει ότι του μοιάζει.
Γράφει η Γιώτα Χουλιάρα