0 Αναβιώνει το θρίλερ εξαφάνισης του μικρού Άλεξ

Και όμως, δεν ήρθε η ώρα να πέσουν οι τίτλοι τέλους σε ένα από τα πιο ανατριχιαστικά θρίλερ που κρατά το πανελλήνιο καθηλωμένο για περισσότερα από έξι χρόνια! Ενα ακόμη επεισόδιό του που θα παιχτεί στις δικαστικές αίθουσες έρχεται να προσθέσει νέες ώρες αγωνίας στην υπόθεση του μικρού Αλεξ Μεσχισβίλι.

Σήμερα στο εδώλιο του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Θεσσαλονίκης θα καθίσει ο παππούς των δύο ελληνόπουλων που είχαν κριθεί ένοχα για τον θάνατο του 11χρονου τότε μαθητή, ο οποίος εξαφανίστηκε τον Φεβρουάριο του 2006 και η σορός του δεν βρέθηκε ποτέ. Ετσι, με το αναπάντητο ερώτημα «Πού βρίσκεται ο Αλεξ;», θα αναβιώσει και πάλι η υπόθεση.

Ο 64χρονος παππούς των δύο ελληνόπουλων, ο οποίος σε πρώτο βαθμό είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση 4,5 ετών, θα καθίσει για δεύτερη φορά στο σκαμνί αντιμετωπίζοντας τις ίδιες κατηγορίες, οι οποίες αφορούν τα αδικήματα της ψευδορκίας και της υπόθαλψης εγκληματιών.

Σύμφωνα με τα όσα του αποδίδονται, ψευδόρκησε τόσο στις αστυνομικές αρχές της Βέροιας και της Θεσσαλονίκης όσο και ενώπιον του ειδικού εφέτη ανακριτή που είχε χειριστεί την πολύκροτη υπόθεση, καθώς από τον Μάιο του 2006 έως τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους ισχυριζόταν ότι το μοιραίο απόγευμα εξαφάνισης του μικρού μαθητή τα εγγόνια του ήταν στο σπίτι.

Σε ό,τι αφορά την κατηγορία της υπόθαλψης εγκληματιών που αντιμετωπίζει, αυτή δεν αφορά τα δύο εγγόνια του, λόγω συγγένειας, αλλά τους συνομήλικους αλλοδαπούς φίλους τους με τους οποίους διέπραξαν την αποτρόπαιη πράξη.

Η πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα δίκη είχε συγκλονίσει την κοινή γνώμη, καθώς στο σκαμνί του Μονομελούς Δικαστηρίου Ανηλίκων Θεσσαλονίκης αντιμέτωπα με βαρύτατες κατηγορίες είχαν καθίσει μικρά παιδιά, ενώ το πτώμα του ανήλικου μαθητή δεν βρέθηκε ποτέ.

Μετάά από τέσσερις μήνες ακροαματικής διαδικασίας και αφού εξετάστηκαν δεκάδες μάρτυρες, το δικαστήριο είχε κρίνει ένοχους τους πέντε κατηγορουμένους για μη σκοπούμενη θανατηφόρα σωματική βλάβη και περιύβριση νεκρού, όμως λόγω του ότι ήταν ανήλικοι τους καταδίκασε σε αναμορφωτικά μέτρα.

Στα δύο ανήλικα αδέλφια από τη Βέροια επέβαλε το μέτρο της φιλοξενίας τους στο Ιδρυμα Αγωγής Ανηλίκων Αρρένων Βόλου ώς την ενηλικίωσή τους, αλλά και την παρακολούθηση θεραπευτικών προγραμμάτων, ενώ ανέθεσε την επιμέλεια τριών ακόμη παιδιών, ενός Ρουμάνου, ενός Αλβανού και ενός Βορειοηπειρώτη, στις Υπηρεσίες Επιμελητών Ανηλίκων των πόλεων όπου διαμένουν (Βέροια και Αθήνα).

Για τον Ρουμάνο και τον Αλβανό το δικαστήριο διέταξε επιπλέον την προσφορά τετράωρης κοινωφελούς εργασίας σε κέντρο μέριμνας για άτομα με ειδικές ανάγκες της Βέροιας και στο γηροκομείο της πόλης, αντιστοίχως.

Η «Espresso» επικοινώνησε με τον δικηγόρο της οικογένειας του άτυχου αγοριού, Μανώλη Αναστασάκη, ο οποίος χαρακτήρισε πολύ κρίσιμη τη δίκη που αναμένεται να ξεκινήσει σήμερα και σημείωσε: «Η δίκη αυτή, η οποία θα κλείσει και τον δικαστικό κύκλο της υπόθεσης, είναι πολύ σημαντική γιατί η οικογένεια του Αλεξ θεωρεί ως κύριο υπεύθυνο για την εξαφάνιση του άψυχου σώματος του παιδιού τον παππού, εξ ου και η πρωτόδικη καταδίκη του για υπόθαλψη εγκληματιών. Θεωρούμε ότι υπό το βάρος της δίκης αυτής και της πιθανότητας να οδηγηθεί στη φυλακή, ο 64χρονος ίσως αποκαλύψει πού βρίσκεται το πτώμα του αγοριού. Η γυναίκα αυτή (σ.σ.: η Νατέλα Ιντσουαϊντσε, μητέρα του Αλεξ) εξακολουθεί να αγωνίζεται, αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε έστω για ένα σημάδι, καθώς επίσης και για το αυτονόητο: να αφήσει ένα λουλούδι στον τάφο του παιδιού της!»

Η μυστηριώδης εξαφάνιση και οι «σκοτεινές» λεπτομέρειες

Η εξαφάνιση και όσα είχαν διαδραματιστεί γύρω από την υπόθεση του μικρού Αλεξ είχαν προκαλέσει αισθήματα αποτροπιασμού και θλίψης στην κοινή γνώμη, που παρακολουθούσε «μουδιασμένη» τις εξελίξεις.

Σύμφωνα με τα όσα ανατριχιαστικά είδαν το φως της δημοσιότητας (και αναφέρονται στο παραπεμπτικό βούλευμα), το μοιραίο απόγευμα της 3ης Φεβρουαρίου 2006 οι ανήλικοι που κρίθηκαν ένοχοι για τον θάνατο του μικρού Αλεξ κάθονταν σε ένα παγκάκι στην πλατεία της Ελιάς, στην πόλη της Βέροιας, όταν ξαφνικά είδαν να περνάει από μπροστά τους ο 11χρονος μαθητής.

Ακολούθησε φραστικό επεισόδιο και κάποια στιγμή οι ανήλικοι, συνεχίζοντας να κοροϊδεύουν τον 11χρονο, άρχισαν να τον χτυπούν σε διάφορα σημεία του σώματός του, με αποτέλεσμα να πέσει στο έδαφος και να τραυματιστεί στη μύτη.

Οι τελευταίες, δραματικές στιγμές που έζησε ο 11χρονος σοκάρουν: ο μικρός Αλεξ σηκώθηκε και τρέχοντας προσπάθησε να διαφύγει, όμως οι κατηγορούμενοι τον κυνήγησαν μέχρι την πλατεία Δημαρχείου της Βέροιας, όπου τον εγκλώβισαν κλείνοντάς του τον δρόμο. Εκεί συνέχισαν να τον χτυπούν καταφέρνοντάς του αλλεπάλληλα χτυπήματα με γροθιές και κλοτσιές στο κεφάλι, το πρόσωπο, την κοιλιά και σε άλλα μέρη του σώματός του, μέχρι που το ανυπεράσπιστο αγοράκι έχασε την ισορροπία του και έπεσε στα μαρμάρινα σκαλοπάτια κατρακυλώντας από ύψος δύο μέτρων.

Αντιλαμβανόμενοι, σύμφωνα πάντα με το βούλευμα, ότι ο μικρός Αλεξ είναι νεκρός, οι ανήλικοι μετέφεραν αρχικά τη σορό του αγοριού στην παρακείμενη, ακατοίκητη διώροφη πολυκατοικία της οδού Ελλης και το εγκατέλειψαν για δύο μέρες.

Στη συνέχεια το απόγευμα της 5ης Φεβρουαρίου πήραν το πτώμα από το εγκαταλειμμένο σπίτι και αφού το τοποθέτησαν σε ένα καρότσι που χρησιμοποιείται για τη μεταφορά οικοδομικών υλικών, το σκέπασαν με μια παλιά κουβέρτα ώστε να μη φαίνεται και κατευθύνθηκαν προς τη γέφυρα Μπαρμπούτα, στον ποταμό Τριπόταμο της Βέροιας, όπου το πέταξαν.

Σημειώνεται ότι στη δίκη του παππού των δύο ελληνόπουλων που είναι προγραμματισμένη για σήμερα έχει κληθεί να καταθέσει και ο γνωστός ιδιωτικός ντετέκτιβ Γιώργος Τσούκαλης, ο οποίος είχε συμβάλλει τα μέγιστα στη διαλεύκανση της υπόθεσης, ενώ είχε καταθέσει και στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο.

Μιλώντας στην «Espresso» είπε ότι ο πόνος της τραγικής μητέρας, της Νατέλας Ιντσουαϊντσε, για τον άδικο χαμό του παιδιού της εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να είναι μεγάλος και πρόσθεσε: «Εχω την αίσθηση ότι αυτή η γυναίκα, έστω και μετά από τόσα χρόνια, πρέπει να δικαιωθεί, καθώς έδωσε ήθος στην ελληνική κοινωνία και με τη συμπεριφορά της δίδαξε πολλά. Κάποια στόματα πρέπει να ανοίξουν για να απαλύνουν τον πόνο της. Επιτέλους, πρέπει η κοινωνία μας να αποκτήσει ηθική σιδήρου, και όχι “σιλικόνης”!»