για τη διαχείριση της κρίσης και την Ελλάδα του 2020 που παρουσίασε η υπουργός Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου με τίτλο: «Στο δρόμο για τη Δ’ Ελληνική Δημοκρατία- Η Ελλάδα που παράγει». Η κυρία Διαμαντοπούλου σημειώνει, μεταξύ άλλων, ότι το Μνημόνιο «δεν είναι γραμμένο σε γρανίτη» και τονίζει ότι πρέπει να εξετάζονται συνεχώς κάτω από τη συνεχή μεταβολή των οικονομικών παραμέτρων.
Σύμφωνα με την κυρία Διαμαντοπούλου, η παρέμβασή της συμβολίζει το ξεκίνημα μιας νέας εποχής, μετά τη δημοσιονομική κατάρρευση και την πολιτική κρίση που θα ανοίξει δρόμους για τη δημιουργία μιας ισχυρής και δίκαιης Ελλάδας, με τη συσπείρωση όλων των δυνάμεων του έθνους.
Η ίδια παρουσίασε και συζήτησε τις θέσεις της, με νέους ανθρώπους, μέλη πολιτικών κινήσεων, που με παρεμβάσεις τους, κείμενα και προτάσεις έχουν εκφράσει την ανάγκη για προοδευτικές και ρεαλιστικές μεταρρυθμίσεις σε όλα τα επίπεδα.
Σχετικά με την κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές, η ίδια εκτιμά ότι θα πρέπει να έχει μια σειρά από χαρακτηριστικά:
-Να είναι σταθερή και ισχυρή.
-Εφόσον η ψήφος του λαού οδηγήσει σε κυβέρνηση συνεργασίας, τότε τα κόμματα που την αποτελούν θα πρέπει να έχουν δεδομένο ευρωπαϊκό προσανατολισμό, διάθεση να τηρήσουν τα συμφωνηθέντα με τους εταίρους μας και μια αυτονόητη προσήλωση στο κοινοβουλευτικό πολίτευμα.
-Στην προοπτική μιας προοδευτικής διακυβέρνησης η Αριστερά οφείλει να αναλάβει για πρώτη φορά τις ευθύνες της. Δεν προσβλέπω στα κόμματα τα οποία εκφράζουν το μπλοκ της δραχμής, όμως η Δημοκρατική Αριστερά οφείλει καθαρά και πριν τις εκλογές να πει αν θα συμμετέχει σε μια κυβέρνηση και υπό ποιές προϋποθέσεις, και να αγκαλιάσει τα 'δύσκολα ναι' αντί των 'εύκολων όχι'.
-Η κυβέρνηση πρέπει να βασίζεται σε μακρόπνοη συμφωνία προγραμματικού χαρακτήρα στην ενοποιητική βάση του ευρωπαϊκού προσανατολισμού, της δημοσιονομικής εξυγίανσης και της αναπτυξιακής προτεραιότητας.
-Η κυβερνητική πλειοψηφία θα πρέπει να επιβάλει τον απολογισμό και έλεγχο των Υπουργών σε μηνιαία βάση από τις αρμόδιες Επιτροπές της Βουλής, γιατί χρειαζόμαστε επιτέλους λογική δέσμευσης σε στόχους, παρακολούθηση και λογοδοσία στο φυσικό χώρο της Δημοκρατίας, που είναι το Κοινοβούλιο.
Μάλιστα, στον επίλογο του κειμένου η κυρία Διαμαντοπούλου αναπολώντας τους πρωταγωνιστές Τρικούπη και Δηλιγιάννη, σημειώνει:
«Στο κτήριο της Παλιάς Βουλής δεσπόζουν ακριβώς έξω τα αγάλματα των δυο πρωταγωνιστών της, του Τρικούπη και του Δηλιγιάννη. Στις δυο πλευρές του κτηρίου, τα αγάλματα αυτά είναι τοποθετημένα ώστε να κοιτάζουν στις ακριβώς αντίθετες κατευθύνσεις, συμβολίζοντας έτσι πιθανά τις μεγάλες τους αντιθέσεις, που σφυρηλάτησαν τη σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Λέει ο ιστορικός ότι «όποιος δεν θυμάται την ιστορία είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει». Η ιστορία των ημερών μας δεν μπορεί και δεν πρέπει να γραφτεί μέσα από αντίστοιχες αντιθέσεις – διότι τότε θα είναι μια ιστορία παρακμής και κατάρρευσης. Η ανόρθωση, η επανεκκίνηση μπορεί να γίνει μόνο όταν όλοι θα κοιτάξουμε προς την ίδια κατεύθυνση – και θα αποφασίσουμε να βάλουμε τους εαυτούς μας σε δεύτερη μοίρα μπροστά στο κοινό μας καλό και σε αυτό των νέων ελλήνων και των μελλοντικών γενεών».
Αναρτήσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου