0 Τα χαρακτηριστικά του Έλληνα- Επειδή κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ

Κάνεις φραπέ πριν φύγεις απ’ το σπίτι, όταν φτάνεις στο γραφείο, μετά το φαγητό, όταν έχεις καλεσμένους, πριν φύγουν οι...
καλεσμένοι, αφού φύγουν οι καλεσμένοι και πριν πέσεις για ύπνο.

Έχεις ακόμα ρούχα, από τότε που…ήσουν 5 χρονών, φυλαγμένα σε βαλίτσες.

Αποκαλείς κάθε μεγαλύτερο πρόσωπο που δεν έχεις γνωρίσει ποτέ «θείο» ή «θεία».

Δεν λες τίποτα στους γονείς σου, αλλά πάλι αυτοί νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα, και σε κάνουν να πιστεύεις ότι όντως τα ξέρουν.

Μαθαίνεις πώς να εκλιπαρείς το προσωπικό του αεροδρομίου, για να επιτρέψουν τις παραπάνω βαλίτσες που έχεις, αμέσως μόλις ο πατέρας σου σταματήσει να το κάνει για σένα και την οικογένεια.

Όταν ταξιδεύεις με το αεροπλάνο και επιστρέψεις, βρίσκεις 20 άτομα να σε περιμένουν στο αεροδρόμιο.

Κάθε καλοκαίρι «πρέπει να πας στο χωριό».

Κάθε φορά που πας στο χωριό, γνωρίζεις συγγενείς που ούτε ήξερες ότι υπάρχουν, και δεν μοιάζουν καθόλου με την οικογένειά σου.

Ψάχνεις για πανεπιστήμιο ή όσο το δυνατόν πιο μακριά απ’ το σπίτι, ή όσο το πιο κοντά στο σπίτι.

Όταν τελειώσεις το πανεπιστήμιο, επιστρέφεις και πρέπει να μείνεις πάλι με τους δικούς σου και μαλώνεις μαζί τους για τα πάντα -σαν να μην είχες φύγει ποτέ.

Πάντα καταριέσαι τους Έλληνες, και όταν ταξιδεύεις στο εξωτερικό κάνεις φίλους μόνο Έλληνες.

Όλοι οι συγγενείς σου μαζί μπορούν να αποτελέσουν μια μικρή πόλη.

Όλοι οι γνωστοί σου είναι «οικογενειακοί φίλοι».

Μαλώνεις για το ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό.

Μαθαίνεις στους Ευρωπαίους/Αμερικανούς να βρίζουν στη γλώσσα σου.

Όταν βγαίνεις ραντεβού, αρχίζεις να σκέφτεσαι τα πιο απίθανα μέρη για να αποφύγεις συγγενείς ή οικογενειακούς φίλους.

Καταλήγεις σε ένα άθλιο απόμερο μέρος και πάλι πέφτεις στο συγγενή με τη μεγαλύτερη γλώσσα.

Νομίζεις ότι απελευθερώνεσαι, αν και δεν μπορείς ούτε να καπνίσεις δημόσια.

Αν φτάσεις τα 25 και δεν έχεις παντρευτεί, οι γονείς σου σε κάνουν να αισθάνεσαι πολύ γέρος.

Το να παντρευτείς είναι ο μόνος τρόπος να γλιτώσεις απ’ τους γονείς σου.

Συμβουλεύεις τους φίλους σου πώς να επαναστατήσουν στους γονείς τους, όταν εσύ δεν μπορείς να κάτσεις ούτε μετά τις 12 έξω.

Λες πάντα «Άνοιξε το φως», αντί «Άναψε το φως».

Ρωτάς τον πατέρα μια απλή ερώτηση κι εκείνος σου λέει μια ιστορία για το πώς περπατούσε χιλιόμετρα ολόκληρα για να πάει σχολείο, χωρίς παπούτσια.