Ο Ένας και ο Άλλος

Γιατί αξίζει τελικά να ζεις και να παλεύεις; Γιατί κάποιοι άνθρωποι όσο και να προσπαθούν και ας είναι οι καλύτεροι στον κλάδο τους δεν πάνε παρακάτω;

Πολλούς -εύχομαι- μπορεί να μην τους ενδιαφέρει, σε κάποιους μπορεί να θυμίζει κάτι και λίγοι θα βρουν τον εαυτό τους μέσα σε αυτά που θα ακολουθήσουν… Λίγοι, γιατί ελπίζω να είναι λίγοι…

Τί πραγματικά είναι αυτό που θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας, αν αυτό υπάρχει; Γιατί δειλιάζουμε και πως αυτό μακροχρόνια μας κάνει δυστυχισμένους;

Είτε μας αρέσει, είτε όχι, από πολύ μικροί γαλουχηθήκαμε με κάποια σοφίσματα που η εκάστοτε κοινωνία μας στηρίζει. Δύο από αυτά είναι: Μεγαλώνοντας να κάνεις κάτι για το οποίο δεν θα βλέπεις την ώρα να ξημερώσει η μέρα… και Σε ό,τι κάνεις να φροντίζεις να είσαι ο καλύτερος…

Είμαι σίγουρη ότι πολλοί από εμάς σκεφτόμασταν γιατί η μαμά μας συνεχώς μας σύγκρινε με το καλύτερο παιδί της τάξης, προβάλλοντάς το ως πρότυπο, ενώ όταν της λέγαμε ότι είμαστε καλοί γιατί υπάρχει ένα 80% που ήταν χειρότεροι, ποτέ δεν την ενδιέφερε τι έκαναν τα άλλα παιδιά.

Μεγαλώνουμε, λοιπόν και προσπαθούμε για το καλύτερο… Μεγαλώνουμε ανεχόμενοι το τί μας ζητάνε να κάνουμε και αυτή η ανέχεια σιγά-σιγά γίνεται συμβιβασμός.

Διαβάζουμε γιατί πρέπει να διαβάσουμε. Μπαίνουμε στο πανεπιστήμιο, γιατί πρέπει να μπούμε στο πανεπιστήμιο και σταδιακά ξεχνάμε ότι αυτό που θα μας κρατήσει πραγματικά ζωντανούς και χαρούμενους είναι η αγάπη μας σε κάτι… Κάτι που μπορεί να μην χρειάζεται πανεπιστήμια, κάτι στο οποίο έχουμε ταλέντο, κάτι που μας ‘βγαίνει’ αβίαστα και που μας γεμίζει με ένα αίσθημα ευτυχίας που όμοιό του δεν υπάρχει…

Μιλώντας προσωπικά και έχοντας λίγα χρόνια ζωής και επομένως μεγάλο ποσοστό λάθους, στον κόσμο δεν υπάρχει αδικία αλλά υπάρχει το ρίσκο… Υπάρχουν άνθρωποι που βρέθηκαν να ασχολούνται με το ίδιο αντικείμενο. Τον έναν τον ενδιαφέρει πραγματικά ενώ τον άλλο όχι… Αυτός που ενδιαφέρεται πραγματικά είναι αυτός που θα έχει τις περισσότερες ευκαιρίες, γιατί είναι αυτός που έχει τη θέληση να θυσιάσει περισσότερα… Είναι αυτός που θα προχωρήσει πιο γρήγορα γιατί ρισκάρει να κάνει αυτό που τον ευχαριστεί… Ο άλλος είναι αυτός που συμβιβάστηκε ή αυτός που δεν ανακάλυψε ποτέ τι είναι αυτό που τον κάνει ευτυχισμένο ή αυτός που δεν είχε τα ‘κότσια’ να ρισκάρει βάζοντας τον εαυτό του και την ψυχική του αγαλλίαση πάνω από όλα… Όπως και να ‘χει, ο άλλος είναι αυτός που θα ζει πάντα με ένα ‘γιατί’ ή ένα ‘αν’, είναι αυτός που θεωρεί πως είναι αδικημένος από τη ζωή, είναι αυτός ο ‘άξιος της μοίρας του’ και ειλικρινά, εύχομαι και ελπίζω, εσύ να μην είσαι αυτός ο άλλος, γιατί εγώ, προς το παρόν, είμαι ένας άλλος. Και ξέρω πως είναι…

Ο Άλλος,

γιατί ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά...

(Ν. Καζαντζάκης)

http://ola-e-tipota.blogspot.com/